„ცეკვა სხეულის ენაა, რომლითაც საკუთარ ემოციას გადმოსცემ, ეს კი თავისუფლებას განიჭებს“, — ამბობს ახალგაზრდა ქართველი მოცეკვავე და ნიდერლანდების ნაციონალური ბალეტის მთავარი სოლისტი, გიორგი ფოცხიშვილი.
ნიდერლანდებამდე კი დიდი და შრომატევადი საქმით სავსე გზა იყო გასავლელი. გიორგი მოცეკვავეების ოჯახში დაიბადა; მისი ბაბუა, გელოდი ფოცხიშვილი, ცნობილი ქორეოგრაფი და ანსამბლ „მეტეხის“ დამფუძნებელი იყო. გიორგის მშობლებმაც ცეკვით გაიცნეს ერთმანეთი. ამიტომ, ბავშვობაში საკუთარი თავისთვის შეკითხვაც კი არ დაუსვამს, რა უნდა გამოსულიყო, როცა გაიზრდებოდა.
გიორგიმ, რომელიც ქართულ ცეკვას ადრეული ასაკიდან სწავლობდა, 13 წლისამ ვახტანგ ჭაბუკიანის სახელობის საბალეტო ხელოვნების სკოლაში ჩააბარა, რომელიც დედამისსაც აქვს დამთავრებული. ასე დაიწყო გზა დიდი სცენისკენ.
„ქართული ცეკვა ჩემი ნაწილია“
პირველი ოფლის წამოსვლამდე ყველაფერი ძალიან რთულიაო, ამბობს გიორგი და ამით ხაზს უსვამს იმ დიდ ფიზიკურ დატვირთვას, რომლის გაღებაც ბალეტის მოცეკვავეებს შედეგის მისაღწევად სჭირდებათ. „ჯერ მოდის ოფლი, მერე — სილამაზე, ისიც, თუ გაგიმართლა“, — იხსენებს ჯორჯ ბალანჩინის სიტყვებს გიორგი.
თუმცა, შრომას შედეგი ყოველთვის მოაქვს, ზოგჯერ — მოულოდნელადაც. ასე მოხდა გიორგის შემთხვევაშიც, როცა სოციალურ ქსელში გამოქვეყნებული მისი ცეკვის ვიდეო ინტერნეტს ვირუსულად მოედო და მან იტალიაში, ბერლუსკონის სახელობის კონკურსზეც მიიღო მიწვევა. მილანში გამართულ კონკურსზე გიორგიმ გაიმარჯვა და საპატიო პრიზი დაიმსახურა.
საქართველო 16 წლის ასაკში დატოვა, მაგრამ სიტყვა „ცეკვაზე“ დღემდე პირველი „ქართული“ ახსენდება. დღეს უკვე ნიდერლანდების ნაციონალური ბალეტის მთავარი სოლისტი დამწყებ ქართველ მოცეკვავეებს ურჩევს, რომ პირველ რიგში ქართული ცეკვა ისწავლონ, რადგან ის „ჩვენი ისტორიაა“ და მისი ცოდნა პროფესიულადაც დაეხმარებათ.
„ქართული ცეკვის გარეშე მე არ შემიძლია ცხოვრება“, — აღნიშნავს გიორგი, — „რამდენი როლიც უნდა ვიცეკვო ბალეტში, ქართული ცეკვა სულ ჩემთანაა, ჩემი ნაწილია“.
ამის მიუხედავად, გიორგი არ მალავს, რომ ბალეტზე შესულს აფრთხილებდნენ, ქართულ ცეკვას შეიძლებოდა მისთვის ხელი შეეშალა. როცა ამას მეუბნებოდნენ, უფრო მიყვარდებოდა ქართული ცეკვა და მით მეტად ვცდილობდი, დამემტკიცებინა, რომ ის უნიკალური სახეობაა და მისი ტემპერამენტი ცეკვის ნებისმიერ ჟანრში შეიძლება გადაიტანოო, ჰყვება გიორგი.
გიორგი ბალეტის დიდი ქართული ტრადიციის გამგრძელებელიცაა — თავადვე ახსენებს ორ დიდ სახელს, რომლებმაც მსოფლიო სცენაზე საკუთარი კვალი დატოვეს: ჯორჯ ბალანჩინი და ვახტანგ ჭაბუკიანი. ორივე ემიგრანტი იყოო, შენიშნავს გიორგი. თვითონაც სამშობლოდან შორს მცხოვრები მოცეკვავე ემიგრანტებს ეუბნება, საქართველო არასდროს დაივიწყონ და ყოველთვის ეცადონ, საუკეთესოდ გააცნონ ქვეყანა მსოფლიოს.
გიორგი კი ახლა ზუსტად ამას აკეთებს: დგას სცენაზე და საკუთარ თავზე, ქვეყანაზე, თავისუფლებაზე, ცეკვით ჰყვება.
“დღეს ვდგავარ დიდ სცენაზე და ვცდილობ, მოგიყვე ის, რასაც ჩემი მშობლები მიყვებოდნენ თავის დროზე და რასაც მე მოვუყვები ჩემს შვილებს: რომ ხელოვნების ასეთ ტრადიციულ, ზუსტ და გაზომილ დარგშიც შეგიძლია იცეკვო ისე, როგორც არასდროს არავის აქამდე არ უცეკვია”.