საქართველოს ბანკი ფეხბურთის ეროვნული ნაკრების მთავარი სპონსორია და არა მარტო – ყოველთვის და ყველგან მხარს უჭერს ადამიანებს, რომლებიც არ ჩერდებიან და საკუთარი წარმატებით უკეთეს საქართველოს ქმნიან.
დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში პირველად მოხდა ის, რასაც 30 წელზე მეტია, ფეხბურთის ქართველი გულშემატკივარი ელოდა – საქართველოს ეროვნული ნაკრები დიდი სანაკრებო ტურნირის ფინალურ ეტაპზეა. EURO 2024-ზე, რომელიც გერმანიაში გაიმართება, საქართველო F ჯგუფში მოხვდა, სადაც მეტოქეებად პორტუგალია, თურქეთი და ჩეხეთი გვეყოლება. ჯგუფურ ეტაპზე ჩვენი განრიგი კი ასეთია:
საქართველო VS თურქეთი – 18 ივნისი, 20:00 საათი, ქალაქი დორტმუნდი;
საქართველო VS ჩეხეთი – 22 ივნისი, 17:00 საათი, ქალაქი ჰამბურგი;
საქართველო VS პორტუგალია – 26 ივნისი, 23:00 საათი, ქალაქი გელზენკირხენი.
გზა ამ საბოლოო და სანუკვარ მიღწევამდე ჯერ კიდევ საბჭოთა საქართველოდან იწყება, როცა თბილისის დინამო იყო, ფაქტობრივად, ეროვნული ნაკრების ტოლფასი და მისი გულშემატკივრობა იყო ყველაზე ეროვნული აქტი, რაც კი იმ დროსა და სივრცეში შეიძლებოდა – სტადიონზე ყოფნა და ქომაგობა 70-წლიან ტყვეობაში მყოფ ქართველ ხალხს 90 წუთით ათავისუფლებდა და საუკეთესოდ აგრძნობინებდა სამშობლოს სიყვარულს.
დამოუკიდებლობის მოპოვების მერე ეს სიყვარული ფეხბურთის მიმართ არსად გამქრალა, არამედ უფრო გამძაფრდა და კიდევ უფრო საყოველთაო გახდა. საფეხბურთო ერად ჩამოვყალიბდით და ვამყარებთ ახალგაზრდულ ტურნირებზე დასწრების რეკორდებს, თვით საბერძნეთსაც კი ვაკვირვებთ საგულშემატკივრო კულტურითა და ენთუზიაზმით, შეუიარაღებელი თვალითაც ნათლად ჩანს, რომ თითოეულ ქართველში ფეხბურთის სიყვარულის კოდია თავისთავად, რაც საუკეთესოდ გამოჩნდა მარტის თამაშების დროს.
აიღე საგულშემატკივრო ბარათი
საქართველოს ეროვნულმა ნაკრებმა ერთა ლიგის ნახევარფინალი და ფინალი ლუქსემბურგისა და საბერძნეთის წინააღმდეგ დინამო არენაზე ითამაშა – გადაჭედილი სტადიონი, გადაჭარბებული მოთხოვნა ბილეთებზე, ყველა დიდ თუ პატარა ეკრანში ჩართული ფეხბურთი. ერთა ლიგის ფინალში გამარჯვება თავისთავად სასიხარულო იქნებოდა, თუმცა ჩვენ როგორ და რა ფორმითაც მოვიგეთ, ეს ასმაგად ამძაფრებს ამ სიხარულს – გვახსოვს, რომ 90 წუთი საკმარისი არ აღმოჩნდა საბერძნეთის ნაკრებთან ფინალში, მერე არც დამატებითმა 30-მა წუთმა შეცვალა რამე, მერე არც პირველმა 4-მა დარტყმულმა პენალტმა გამოავლინა გამარჯვებული – სულ ბოლო ძირითადი მეხუთე პენალტი, სულ ბოლო შეხება ბურთთან და ნიკა კვეკვესკირმა გამოქანებისას მცირე პაუზის მერე მარცხენა დაბალ კუთხეში გაუშვა ბურთი და სხვა დანარჩენი უკვე ისტორიაა.
ამ 30-წლიანი ისტორიის განმავლობაში გვქონდა პატარა სიხარულები – როცა 2003 წლის 30 აპრილს მალხაზ ასათიანმა თბილისში, მიხეილ მესხის სახელობის სტადიონზე რუსეთს შეუგდო თავური; როცა 2011 წლის 26 მარტს ლევან კობიაშვილმა ხორვატიის კარში ბოლო წუთს გაიტანა; ასეთი პატარა სიხარულები უახლოეს 2-3 წელში კიდევ უფრო მეტი დაგროვდა და სულ ბოლოს შეკრა წრე.
თითქოს მხატვრული ფილმის სცენარს მივყვებოდით, ოღონდ მივყვებოდით უფრო შორიდან, საბჭოთა საქართველოდან, მერე სამოქალაქო ომიდან, მივყვებოდით ყველა მნიშვნელოვანი ისტორიული მოვლენის პარალელურად და მოვედით 2024 წლის 26 მარტამდე. სიმბოლურია ისიც, რომ პირველი სანაკრებო ტურნირი ჩვენთვის ევროპის ჩემპიონატია – ჩვენი საფეხბურთო (და არამარტო საფეხბურთო) სული ევროპულია, დიდი ჩაკეტილობისა და არასაფეხბურთო ქვეყნებთან არაჯანსაღი ბმის მერე გიორგი მამარდაშვილის, ხვიჩა კვარაცხელიას, გიორგი მიქაუტაძის და სხვების წარმატებულ ევროპულ საკლუბო კარიერას ძალიან ლოგიკურად და ძალიან მალე მოჰყვა ეს შედეგი.
ფეხბურთის თამაშის ტალანტი ჩვენში ყოველთვის იყო, უბრალოდ ამ სპორტის კომპლექსურობიდან და მასშტაბურობიდან გამომდინარე, ბევრი სხვა გარემოება ახდენს ზეგავლენას, რომ შენ, როგორც ქვეყანამ, მიაღწიო საფეხბურთო წარმატებას. წარმატების ფორმულა კი ბანალურად მარტივია – ევროპისკენ პროგრესი; ევროპული ღირებულებები; ევროპული ინფრასტრუქტურა; ევროპული კვება, ჭამა და ძილი. ჩვენთვის ევროპული სოციალურ-კულტურული და, რაც მთავარია, სპორტული სივრცე სრულიად ორგანულია, საჭიროა ნება და არგაჩერება, რომ იქ ვიყოთ და ვიყოთ ორგანულად – ფიზიკურადაც და მენტალურადაც.
საქართველოს ეროვნული ნაკრების ყოფნა ევროპის ჩემპიონატის ფინალურ ეტაპზე უკვე დიდი გამარჯვებაა, თუმცა ქართველ გულშემატკივარში ყოველთვის არსებობს ჯანსაღი ოპტიმიზმი და ამბიცია, რომ კიდევ უფრო მეტის გაკეთება შეგვიძლია. EURO 2024-ზე ჩვენ ერთადერთი დებიუტანტი ნაკრები ვართ, არ არსებობს მოლოდინი, რომ ჩვენ რაიმე სიურპრიზს შემოვთავაზებთ მეტოქეებს, თუმცა რატომაც არა?
ამ ჯადოსნური გზის ბოლო არ უნდა იყოს მხოლოდ ფინალურ ეტაპზე გასვლა, არამედ ახალი გზის დასაწყისი, ინდივიდუალურ დონეზე ფეხბურთელებისთვის თავის გამოჩენის დამატებითი შესაძლებლობა და ბრძოლა საუკეთესო შედეგისთვის. ასე რომ, საუკეთესო წინ არის!