ბოლო ორი წლის განმავლობაში საქართველოში, ალბათ, უფრო მეტი არაფერი თქმულა და არაფერი დაწერილა, რამდენიც ხვიჩა კვარაცხელიაზე – სტატისტიკა, საფეხბურთო გავლენა, მისი პიროვნება. რაღაც ახალი, იქამდე სრულიად უცნობი მოხდა ქართული სპორტული და სოციალურ-კულტურული სივრცისთვის.
კვარა დღეს მსოფლიო დონის ვარსკვლავია, რომლისთვისაც, ბევრის აზრით, ყველა დროის საუკეთესო ფეხბურთელი, ლიონელ მესი კონკრეტულ დროს გამოყოფს და ხელს ართმევს. ხვიჩა კვარაცხელიამ არასრულ ორ ევროპულ სეზონში მოახერხა იტალიის ჩემპიონატის, იტალიის საუკეთესო ფეხბურთელის ტიტულის, ჩემპიონთა ლიგის საუკეთესო ახალგაზრდა მოთამაშის ტიტულისა და ლიონელ ანდრეს მესის გულის მოგება.
ქართველი გულშემატკივრის აღქმა შეიცვალა იმდენად, რომ აღარ არსებობს კონკრეტული გუნდი თუ კონკრეტული თამაში, რომლის წინასამატჩო განწყობებშიც არაა გამარჯვება. გულშემატკივრების განწყობების ცვლილება ქართველი ფეხბურთელების ინდივიდუალური განვითარების პარალელურ პროცესად მოჩანს – ყველაფერი გიორგი მამარდაშვილის ზღაპრული გარდატეხით დაიწყო: თბილისის „ლოკომოტივიდან“ უეცრად ესპანურ „ვალენსიაში“ – სკამზე დასმული ნიდერლანდების ნაკრების მთავარი მეკარე და წარმოუდგენლად კარგი შედეგები. მამარდა მესამე სეზონია, ვალენსიელთა შეუცვლელი გოლკიპერი და ევროპული მასშტაბებით ერთ-ერთი ყველაზე ნიჭიერი ფეხბურთელია ხვიჩა კვარაცხელიასთან ერთად.
თავად ხვიჩა ამ პროცესს ცოტა განსხვავებული პერსპექტივით ხსნის:
„ეროვნულ ნაკრებში გარდამტეხ მომენტად ეროვნული ჩემპიონატის განვითარება უნდა ჩაითვალოს – საგრძნობლად განვითარდა ქართული ფეხბურთი. ახალგაზრდა ფეხბურთელებს ყველანაირი პირობა აქვთ, ითამაშონ და განვითარდნენ.“
ცხადია, პროცესს ბევრმა გარემოებამ შეუწყო ხელი. საფეხბურთო ნიჭი და ტალანტი ქართულ სივრცეში სულ იყო, მაგრამ არ იყო შესაფერისი გარემო, განწყობა და ნება ამ ნიჭისა და ტალანტისთვის. პარადიგმა შეიცვალა და, პირველ რიგში, შეიცვალა ქართველი ფეხბურთელების აზროვნებაში, ხედვებში, დამოკიდებულებებში.
„რაც არ უნდა დაბრკოლება შეგხვდეს, არასდროს დანებდე, ყველაფერი გადადე ფეხბურთისთვის და ყველაფერი გამოგივა. თუ შეგიძლია, რომ იოცნებო, აუცილებლად შეგიძლია, გააკეთო.“
ხვიჩას თქმით, სწორედ ამ სიტყვებს ეტყოდა ხვიჩა კვარაცხელია საკუთარ თავს კარიერის პირველ ეტაპზე. ესაა სიტყვები, რომლებიც ყველა ახალგაზრდა ქართველ ფეხბურთელს სჭირდება. დაბრკოლება, ხელისშემშლელი ფაქტორები, მძიმე გარემოებები – სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ ბევრია ჩვენთან, ახალგაზრდულ ასაკში მით უფრო რთულია, სირთულეებს არ დანებდე, თუმცა გჭირდება მაგალითი, გზა, რომელსაც უნდა გაჰყვე – მამარდა, კვარა და კიდევ ძალიან ბევრი ნიჭიერი ქართველი ფეხბურთელი.
„უდიდესი პასუხისმგებლობაა, როცა იცი, რომ უამრავი ქართველი ბავშვი გიყურებს და გბაძავს – როცა იცი, რომ თითოეული მათგანისთვის სამაგალითო ხარ. ყოველთვის ვცდილობ, ისე მოვიქცე ფეხბურთშიც და ფეხბურთის გარეთაც, რომ ეს პასუხისმგებლობა მახსოვდეს და ვითავისებდე, რომ ცუდად მისაბაძი არ გავხდე.
ზღაპარს ჰგავს, როცა ვხედავ, რომ ამდენ ადამიანს აცვია ჩემი მაისური, მგონია, რომ სხვა ხვიჩა კვარაცხელიაა და ეს მე არ მეხება, ჩემ გამო არ აცვიათ. მიჭირს ემოციების გამოხატვა, უბრალოდ არ მჯერა.“
ინერცია, რომელიც ინდივიდუალურ საფეხბურთო წარმატებებს წამოჰყვა, ერთიანად დაგროვდა სანაკრებო დონეზე და საკლუბო კარიერის სწორი მიმართულებით განვითარებამ საქართველოს ეროვნული ნაკრები ახლებურად შეკრა – „მე ვარ საქართველო“ სრულიად გამართლებულ სლოგანად იქცა და ადამიანები ცალ-ცალკე და ერთად გააერთიანა.
„- რა იქნება 5 წლის შემდეგ?
– 5 წლის შემდეგ საქართველოს ნაკრებს აუცილებლად ვხედავ დიდ ტურნირზე, აუცილებლად ვითამაშებთ ევროპის ან მსოფლიო ჩემპიონატს, დარწმუნებული ვარ, ამას გავაკეთებთ.“
როცა ხვიჩა კვარაცხელია ამბობს ამას, თითოეულ გულშემატკივარს გვჯერა – ყველაფერი სრულიად წარმოსადგენია, ტალანტი რაღაც ფორმით უნდა აკუმულირდეს შედეგებში, სხვაგვარად შეუძლებელია და ეს შედეგი აუცილებლად დიდ სანაკრებო ფორუმზე თამაში იქნება.
ფეხბურთი არის თამაში – ქართული ფეხბურთი არასდროს ყოფილა პრაგმატული, შედეგზე ორიენტირებული. გვახსოვს წაუგებელი სერიები, მოგებული თამაშები, ქულები, მაგრამ გვახსოვს უკმაყოფილო გულშემატკივარი, რომელსაც უნდოდა უკეთესი ფეხბურთის ყურება, ფეხბურთით სიამოვნების მიღება.
„ბურთი როცაა ჩემთან, ძალიან ბედნიერი ვარ.“
– ამბობს ხვიჩა კვარაცხელია და ეს ბედნიერება ჩანს მის თამაშში, ქართველ გულშემატკივარს კი ამის აბსოლუტური თანაგანცდა აქვს.