ემოციებსა და შთაბეჭდილებებს, რომლებსაც მაყურებელი თეატრში იღებს, ძალიან ბევრი დეტალი ქმნის. სპექტაკლის სიუჟეტის ორგანული და მეტყველი ნაწილია კოსტიუმი. კოსტიუმები ქმნიან სცენაზე ატმოსფეროს, გადმოსცემენ პერსონაჟის ხასიათს, ამბის განვითარების დინამიკას, გვესაუბრებიან ფერებით, ფორმებითა და მატერიით.
ყველა კოსტიუმის ისტორია იწყება ესკიზით. ახალგახსნილ თეატრ ,,სახელოსნო 42-ის“ კოსტიუმების ესკიზების მხატვარი, ნინო სურგულაძე გვესაუბრა საკუთარი თეატრალური სამყაროს შესახებ, თუ როგორ იქმნება იდეისგან ესკიზი და ესკიზისგან კოსტიუმი.
ნინო სურგულაძე ლევან წულაძესთან ერთად ჯერ კიდევ 2003 წლიდან მუშაობდა „თეატრალურ სარდაფში“, რომელიც რუსთაველის 42 ნომერში მდებარეობდა. სწორედ ამ წინა თეატრის პატივსაცემად ფიგურირებს ახალ თეატრშიც ნომერი 42. ნინომ თბილისის სამხატვრო აკადემია დაასრულა კინო-ტელე მხატვრობის განხრით, საქართველოში სამოქალაქო ომის დაწყების პერიოდში ამერიკაში იმყოფებოდა, ნიუ-იორკში ესწრებოდა ლექციებს თეატრის მხატვრობის შესახებ.
ნინოსა და კოსტიუმების ურთიერთობა შემთხვევით დაიწყო, თეატრალურ სარდაფში ლევან წულაძე (ჭოლა) ,,უჩინმაჩინის ქუდს“ დგამდა, მხატვარს არ ეცალა და დასახმარებლად ნინოს დაურეკეს.
,,მახსოვს, ,,უჩინმაჩინის ქუდის“ დადგმაში ყველა ჩართული იყო, ლევანი ამერიკაში წავიდა და როცა დაბრუნდა, ყველაფერი მზად დავახვედრეთ, შემდეგ იყო მარჯანიშვილის თეატრი, ლევანი ,,დეკამერონს“ დგამდა და მეც მომიწვია მხატვრად, თანამშრომლობა მარჯანიშვილის თეატრში განვაგრძეთ”.
ყველა დიდი მხატვრის, მუსიკოსის თუ რეჟისორის შემოქმედებაში მოიძებნება სხვა არტისტების გავლენები, რაც ბუნებრივია ხელოვნებაში. როგორც ნინო სურგულაძე ამბობს, შეუძლებელია რაღაც გიყვარდეს, მოგწონდეს, აღგაფრთოვანებდეს და ირიბად მაინც არ მოექცე მისი ზეგავლენის ქვეშ. თუმცა როცა ისეთ სპექტაკლზე მუშაობენ, რომელიც უკვე დადგმული აქვს სხვა რეჟისორს, ან არსებობს პიესის კინოეკრანიზაცია, ფილმის ან სპექტაკლის ყურებისგან თავს იკავებს. ცდილობს თავიდან აირიდოს ,,უნებლიე პლაგიატი“ ანუ მომენტი, როდესაც გაუცნობიერებლად ექცევი სხვის შექმნილ ჩარჩოებში. ყოველთვის ცდილობს საკუთარი ესკიზებით თუნდაც უკვე კარგად ნაცნობ პერსონაჟს რაღაც ახალი, განსაკუთრებული და განსხვავებული შტრიხები შემატოს.
ზოგჯერ მაინც შეუძლებელია ცნობილ შედევრს თავი აარიდო:
,,მახსენდება, ერთ-ერთი როლი, რომელსაც ნიკო თავაძე ასრულებდა, თეატრის მსახური. ამ როლისთვის უკვე იყო შექმნილი იმდენად დახვეწილი და იდეალური სამოსი, რომ სიამოვნებით დავიბრალებდი ავტორობას. რასაკვირველია, უკვე არსებულის დეტალები გამოვიყენეთ ახალი კოსტიუმის შექმნისას, რათა პერსონაჟის ხასიათი შეგვენარჩუნებინა, მაგრამ მაინც სხვანაირი გამოვიდა. ნიკო თავაძემ პერსონაჟის ახლებური სახე შექმნა, მეც და ჭოლამაც ჩვენი ნიუანსები შევიტანეთ.“
როგორც ნინო სურგულაძე გვეუბნება, ყველაფერი იწყება რეჟისორის ჩანაფიქრით, ზოგი რეჟისორი ხედავს, როგორი იქნება ფერები და განწყობა, ზოგს სჭირდება მხატვრის კონსულტაცია. ზოგჯერ კოსტიუმის ესკიზის შექმნამდე როლისთვის უკვე შერჩეულია მსახიობი და მხატვარი ცდილობს, ინდივიდუალიზმის გათვალისწინებით შექმნას ესკიზი. ზოგჯერ პირიქით, როლისთვის უკვე შექმნილ სამოსს ირგებს მსახიობი. მხატვრისა და მკერავის შემდეგ მსახიობზეა დამოკიდებული, როგორ მიიტანს კოსტიუმს მაყურებლამდე, როგორ წარადგენს, არის სცენები, როცა სამოსი არ უნდა საუბრობდეს მსახიობზე ბევრს, არ უნდა ფარავდეს მონოლოგს, ზოგჯერ პირიქით, თავად სამოსია მონოლოგი.
,,მახსოვს, თეატრალურ სარდაფში მე და მანანა კოზაკოვა ვიდექით კულისებში, ერთ-ერთი მსახიობი გადიოდა სცენაზე. 70-იანი წლების კოსტიუმი ეცვა, ძალიან განსხვავებული და ორიგინალური, სანამ რეპლიკას იტყოდა, მაყურებელმა ტაშის დაკვრა დაიწყო, მანანა მომიბრუნდა და მითხრა, რომ ეს არის ,,კოსტიუმის ტაში“.
,,კოსტიუმის ტაში“ ნინო სურგულაძის ნამუშევრებს არაერთხელ დაუმსახურებია, გლობუსის თეატრისთვის შექსპირის ფესტივალზე დადგმულ სპექტაკლში ნაჭრების ერთმანეთზე დადების შედეგად შექმნა ფერი, რომელსაც ვერ შოულობდა, სპექტაკლის კოსტიუმებმა კრიტიკის განსაკუთრებული მოწონება დაიმსახურა.
როგორც თვითონ ამბობს, მკერავების საქმიანობაში არ ერევა, თუმცა თეატრი იძლევა ესკიზის დავიწყებისა და იმპროვიზაციის საშუალებას. იშვიათად, მაგრამ მაინც არის შემთხვევები, როცა სამოსის გამოცვლას ვერ ასწრებს მსახიობი და უკვე შეკერილი კოსტიუმი კულისებში რჩება.
ნინო სურგულაძეს ლევან წულაძესთან თანამშრომლობის ხანგრძლივი გამოცდილება აქვს, როგორც გვეუბნება, ის აღტაცება და ენთუზიაზმი, რომლითაც რეჟისორი ახალ სპექტაკლზე მუშაობას იწყებს, გადამდებია და თეატრის იქით ცხოვრებას გავიწყებს:
,,სხვანაირი სიყვარული სჭირდება ამ სამყაროს და ამ პროფესიას, ჩემს ცხოვრებაში ჩემი შვილები ყველაზე ძვირფასი ადამიანები არიან, მაგრამ ხატვას იმდენად მთლიანად ვუთმობ თავს, რომ ამ დროს შეიძლება დამავიწყდეს და არცერთი არ მოვიკითხო“
ნინოსა და ლევანის წარმოდგენები ზოგჯერ ერთმანეთს არ ემთხვევა, მაგრამ საბოლოოდ მაინც თანხმდებიან:
,,ლევანს არ უყვარს შავი და ჯინსი, მე არ მიყვარს ბაფთები, დიდი ქუდები და ჩანთები სცენაზე. საბოლოოდ ვითვალისწინებთ ერთმანეთს და იმას ვაკეთებთ, რაც სპექტაკლს სჭირდება“.
თეატრი „სახელოსნო 42“ ნინოსთვის დიდი სიახლეა, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა სპექტაკლისთვის ბოლომდე იხარჯება, სახელოსნოსთვის შექმნილ ესკიზებში არის რაღაც განსაკუთრებული. როგორც თავად აღნიშნა, დონ ჟუანის კოსტიუმებისთვის ყველა ფერსა და დეტალს ლევან წულაძესთან ათანხმებს:
,,სახელოსნო 42-ით რაღაც ახლი ერა დაიწყო. ძალიან კარგი სივრცე და აურაა, ისე მივდივარ ხოლმე, თითქოს სულ აქ დავდიოდი, თითქოს ძალიან ძველი და ნაცნობია, თანაც ძალიან ახალი. ეს განცდა სამუშაო პროცესშიც მომყვება, ოტელოს კოსტიუმები ადრინდელი ნამუშევრებისგან განსხვავებულია ფერით და ფორმებით. შავისა და თეთრის რბილი კონტრასტი გამოვიყენეთ, ლევანს შავი არ უყვარს და ბევრი ვიშრომეთ, რომ ისეთი შავი მიგვეღო, როგორიც მოეწონებოდა. ,,დონ ჟუანი“ შეიძლება უფრო ჰგავდეს ფორმით ჩემს მანამდე შექმნილ ნამუშევრებს, თუმცა აქაც მგონია, რომ ბევრი სიახლე იქნება.“
დონ ჟუანის პრემიერა თეატრი სახელოსნო 42-ში 9 ნოემბერს გაიმართება. თეატრი სახელოსნო 42-ის სეზონის გენერალური სპონსორია SOLO და SOLO Visa ბარათის მფლობელები ბილეთების (biletebi.ge, tkt) შეძენას 20%-იანი ფასდაკლებით შეძლებენ.