კანის 75-ე კინოფესტივალზე ბელგიელი კინორეჟისორები ჟან-პიერ და ლუკ დარდენები იმ კონკურსში ბრუნდებიან, სადაც 1999 წელს “როზეტასთვის” და 2005 წელს “ბავშვისთვის” მოგებული აქვთ ორი ოქროს პალმის რტო; 2008 წელს საუკეთესო სცენარისთვის “ლორნას სიჩუმე” დაჯილდოვდა; “ბიჭი ველოსიპედით” 2001 წელს გრან პრის მფლობელი გახდა; 2019-ში კი, “ახალგაზრდა აჰმედს” საუკეთესო რეჟისურისთვის ერგო პრიზი.
ტორის და ლოკიტას,(პაბლო შილსი და ჯოილ მბუნდუ ბენინიდან, დასავლეთ აფრიკიდან, ბელგიური საბუთების მისაღებად, რეალური და-ძმობის დამტკიცება სჭირდებათ. რთული ბიუროკრატიული სქემა დაუცველ ემიგრანტებს მძიმე გამოწვევის წინაშე აყენებს.
არალეგალებს თავის გატანა სჭირდებათ: ლოკიტას აფრიკაში ხუთი და-ძმისთვის სწავლის ფული აქვს გასაგზავნი; ტრაფიკერისთვის კი – ხარკის გადახდის ვალდებულება.
ტორი და ლოკიტა, პერიოდულად, კაფეებში მღერიან, თუმცა, არც ნარკო-დილერობით გამომუშავებული ფული ჰყოფნით.
გამოუვალი სიტუაციის გამო, ლოკიტა, დასახლებული პუნტქტიდან შორს, გასაუდუმლოებულ, მარიხუანას სათბურში, უმძიმეს სამუშაო პირობებს თანხმდება.
სოციალური რეალიზმის და სამყაროს ეგზისტენციასთან შეხების ოსტატები, ამჯერადაც საუცხოოდ ახერხებენ ევროპისა და დანარჩენი სამყაროს პრობლემებში, თანამედროვე ადამიანის შემზარავ ტრაგედიებში შეღწევას. ტოტალურ ქაოსში, კვლავინდებურად მკაფიოა სურათი, სადაც რეჟისორი ძმები, ყველასაგან განწირული, მგრძნობელობისაგან დაცლილ გარემოცვაში აღმოჩენილი ემიგრანტების გულისგამაჩერებელ ტრაგედიას გვიზიარებენ.
ჟან-პიერ და ლუკ დარდენები, თითქოს, საგნებს შეჩვეულ გარემოს გამოგლეჯენ ხოლმე და საკუთარ კინოენას დაუქვემდებარებენ; დარდენების კინოში ინდივიდუალურია გამოსახულებისა და ხმის სინთეზი; სიჩუმესაც მათი მკაფიო ხელწერა აქვს.
ბელგიელი რეჟისორების ფილმებში იშვიათად ისმის მუსიკა და ტრადიციულად, მცირე გამონაკლისის გარდა,ისინი არც ვარსკვლებზე დებენ ფსონს.
“ტორი და ლოკიტა” ის კინოსურათია, რომელის პრემიერასაც წლევანდელ კინოფესტივალზე ლუმიერებს დარბაზში ყველაზე ხალნგრძლივი აპლოდისმენტები მოჰყვა.