აჩრდილები, რომლებიც ჩვენს ბავშვობას ქმნიდა — ყველაფერი, რაც ლევან წულაძის ახალ სპექტაკლზე უნდა იცოდეთ

“ჩვენ დიდ პროცესში მომხდარი პატარა ბედისწერები ვართ”, — ასე აფასებს ლევან წულაძე ქვეყნის მდგომარეობას თავის ახალ სპექტაკლზე საუბრისას. “1921-1924” ლევან წულაძის სპექტაკლის სათაურია, რომლის საპრემიერო ჩვენებები 10 ივლისიდან თეატრი სახელოსნო 42-ში გაიმართება.
პიესის ავტორი თავად რეჟისორია. ამბობს, რომ ეს სპექტაკლი იმ აჩრდილებზე საუბარია, რომლებიც ბავშვობიდან მოჰყვება და მასშია. ახლა კი მათი გამოშვებისა და გათავისუფლების დროა. 

– 1921 გასაგებია, გასაბჭოების წელია. 1924 პირველ დიდ აჯანყებას ეხება? არის აჯანყების სცენები სპექტაკლში ასახული?

აჯანყების ამბები ზუსტად არ არის ასახული. 1924 წელი იყო რეპრესიების პირველი პიკი, პირველი დიდი ტალღა, რომელიც აჯანყებას მოჰყვა.  ეს სპექტაკლი არ არის ისტორიულ ქრონიკებზე, არამედ ადამიანების იმ ბედ-იღბალზე, რომელიც ამ მოვლენების ფონზე განვითარდა. ასახავს იმ ყველა ამბავს, რაც ჩემს ოჯახში, ჩემი მეგობრების ოჯახში მომხდარა. ყველა ამბავი ნამდვილია. ეს არის აჩრდილები, რომლებიც ჩემს ბავშვობას ქმნიდა და არა მხოლოდ ჩემსას. ბაბუები, ბებიები ნახევარს არ გვყავდა. მე არცერთი ბაბუა არ მყავდა. უამრავი ისტორიაა ადამიანებში, რაც პირდაპირ ითხოვდა დადგმას. კარგა ხანია, გადაწყვეტილი მქონდა, რომ ეს დამედგა.

– ამბობთ, რომ დიდი ხანია, გადაწყვეტილი გქონდათ ამის დადგმა. რატომ დადგით ახლა?

აღმოჩნდა, რომ რაზეც ოცნებობდა ის თაობა და რაზეც გავიზარდეთ ჩვენც, არ დამთავრებულა ის ისტორია. ის იმპერია, რომელიც 200 წელზე მეტია, ჩვენს ქვეყანას თრგუნავს, არ გვიშვებს ხელს და აქედან გამოსვლის პროცესი გრძელდება. არა მხოლოდ ჩვენთვის, მთელ სამყაროს მოუწევს ბრძოლა, რომ ეს დაასრულოს. ჩვენ დიდ პროცესში მომხდარი პატარა ბედისწერები ვართ… მაგრამ ყველა იმპერია დასრულდა.

– პიესაში იგრძნობა ოპტიმისტური განწყობა, რომ იმპერია დასრულდება?

თურმე, ზუსტად იმავეს ამბობდა ბაბუაჩემი, როცა გადაასახლეს — ეს ქვეყანა ვერ გაუძლებს. ეკონომიკური საფუძვლები არ აქვს და აუცილებლად დაინგრევა. და ეს მოხდა. 80 წლის შემდეგ, მაგრამ მოხდა.

– რამდენად თვალსაჩინო იქნება სპექტაკლის მაყურებლებისთვის პარალელები დღევანდელობასთან?

მიზანი არ ყოფილა, რომ პირდაპირ ხიდი დაგვედო დროებს შორის, მაგრამ პარალელები თავისთავად ჩნდება. ვგრძნობ, რომ ეს ესტაფეტა გადმოგვეცა ჩვენ. პიესაშიც ამბობენ გმირები, რომ ჩვენ თუ არა, ჩვენი შვილები და შვილიშვილები დაამსხვრევენ ამ იმპერიას. ჩვენ ვართ დღეს ეს შვილები და შვილიშვილები.

– რა დრო დაგჭირდათ სპექტაკლზე სამუშაოდ?

დაახლოებით, ორ-თვე ნახევარი დაგვჭირდა იმისთვის, რომ შედეგამდე მივსულიყავით. ძალიან ბევრი ახალი მსახიობი გვყავს. პრინციპულად მინდოდა, რომ ახალგაზრდებს ეთამაშათ, რადგან ხალხი, რომელზეც ვყვებით, ძალიან ახალგაზრდები იყვნენ.

– რამდენად მარტივი იყო მათთან მუშაობა, გრძნობდნენ, რა თემას ეხებოდნენ?

აღმოჩნდა, რომ თაობებს შორის არანაირი წყვეტა არ ყოფილა. ყველამ იცის ის, რაზეც ვლაპარაკობთ. ნაწილს, შესაძლოა, ეგონოს, რომ ცოტა ჰიპერბოლიზებულია, მაგრამ ეს მეც მეგონა მათ ასაკში. როცა ვკითხულობდი, როგორ აწამებდნენ მეტეხის ციხეში, შინაგანად მეგონა, რომ ცოტას ამატებდნენ. აღმოჩნდა, რომ არა.

– როგორ გამოხმაურებას ელით ამ სპექტაკლზე?

კარგი მოლოდინები მაქვს. იმედი მაქვს, რომ ადამიანების სულში გამოხმაურებას პოვებს. თუმცა, ეს ჩემთვის უფრო არის ჩემი აჩრდილების გარეთ გამოშვება. უნდა გავთავისუფლდე მთელი ჩემი ბავშვობის ლანდებისგან. ახლა ხორცი უნდა შევასხა და სხვაგან იცხოვრონ. ზოგადად, კარგი და ცუდი სპექტაკლი ფასდება მაყურებლის სუნთქვით. ხუთი წუთიც საკმარისია, ყური დაუგდო და გაიგონო, არის თუ არა მსახიობებსა და მაყურებელს შორის ჰარმონიული სუნთქვა.

– მსგავსი სივრცეების შექმნის გამოცდილება გაქვთ. რით განსხვავდებოდა სახელოსნო 42-ზე მუშაობა სხვა სივრცეებზე მუშაობისგან?

პირველ რიგში, აქ დიდი ფართია. ჯერ არ დასრულებულა აქაურობის ათვისება. მთავარი იყო, რომ შეცდომა, რომელიც დავუშვით სხვა თეატრებში, აქ აღარ გაგვემეორებინა.

– რას სთავაზობს თეატრი სახელოსნო 42 მაყურებელს სხვა თეატრებისგან განსხვავებულს?

მინდა, რომ განსხვავებული სამსახიობო და სარეჟისორო ხელობა, კარგი ნამუშევრები შევთავაზო. შესაძლოა, შევთავაზოთ, განსხვავებული ესთეტიკა და ეს იყოს ახალი დღეს, მაგრამ ხვალ იყოს უკვე ძველი, ამიტომ ჩემთვის მნიშვნელოვანია ხარისხი.

– როგორი თაობაა, რამდენად დიდია თეატრისადმი ინტერესი?

მე მივხვდი, რომ ყველა თაობა ძალიან კარგია და ეს არ იცვლება. ქართველი ადამიანი საოცრად მიდრეკილია სცენისადმი. ქართველი მიდრეკილია, რომ თამამად გააშიშვლოს თავისი შინაგანი სამყარო სხვების წინაშე. უამრავი აქვს მოსაყოლი იმიტომ, რომ სისხლსავსე ცხოვრებით ცხოვრობს. სიცოცხლის გემო იცის ახალგაზრდამ. ძალიან ბევრი გამოცდილება აქვს სიყვარულშიც, უიღბლობაშიც, ბრძოლაშიც. აღელვებთ ცხოვრება და ბევრი აქვთ მოსაყოლი. მსახიობს კი უნდა ჰქონდეს მდიდარი შინაგანი სამყარო და გამბედაობა, რომ სხვას მოუყვეს. და ეს ჩვენ გვაქვს.

სპექტაკლის 1921-1924 საპრემიერო ჩვენებები 10 ივლისიდან გაიმართება. SOLO თეატრი სახელოსნო 42-ის სეზონის გენერალური სპონსორია და სპექტაკლების ბილეთების (Tkt.ge, Biletebi.ge) SOLO Visa ბარათით შეძენისას 20% ფასდაკლება მოქმედებს.