ინდოეთის მრავალფეროვანი კულტურა და ყოველდღიურობისგან განსხვავებული გამოცდილებები თითოეულ მოგზაურს დაუვიწყარ თავგადასავალს სთავაზობს. ინდოეთის იმ გამორჩეულ ადგილებში, სადაც ყოველი ნაბიჯი ახალ შთაბეჭდილებებს ქმნის, SOLO-ს მხარდაჭერით ცოტა ხნის წინ ექსპედიცია მოეწყო. ქართველმა მოგზაურებმა ანდამანის და ნიკობარის კუნძულებზე 16 დღე გაატარეს და დაუვიწყარი გამოცდილებებითაც დაბრუნდნენ. ექსპედიციის თავგადასავლებისა და დაუჯერებელი ამბების შესახებ მოგზაური გიორგი შაკაია (შაკა) გვიყვება:
“ექსპედიციის მიზანი იყო, რომ მსოფლიოში ყველაზე მჭიდროდ დასახლებულ ქვეყანაში გვეპოვა უკაცრიელი სანაპიროები, სადაც მანამდე ადამიანს თითქმის არასდროს ფეხი არ დაუდგამს. ასევე, დავამტკიცეთ, რომ ინდოეთის კუნძულები ის ადგილია, სადაც აქტიური დასვენებით შეგიძლია დაკავდე, შემდეგ კი ძალიან კომფორტულ სასტუმროებში დარჩე და ძალები აღიდგინო. ამ უკაცრიელი ადგილების მოსანახულებლად ხშირად საჭირო იყო ჯუნგლების დალაშქვრა და ნიანგებით სავსე მდინარეების გადაცურვაც კი. ექსპედიციამ წარმატებით და უსაფრთხოდ ჩაიარა, შემდეგი გამოცდილებები კი მართლაც დაუვიწყარი აღმოჩნდა”:
არწივის მიერ დრონის მოტაცება
“ამ მოგზაურობის ყველაზე განსაკუთრებული ამბავი ფრინველის მიერ ჰაერში ჩვენი დრონის მოტაცებაა. მზის ჩასვლისას სანაპიროს ვიღებდი, როდესაც არწივმა დრონი მოიპარა და მთელი კუნძული მოატარა. მის დევნაში საათები გადიოდა, მაგრამ იმედი არ ჩანდა. ბოლოს ფრინველმა ჩვენი დრონი ბუდეში წაიღო და ბარტყებს ჩაუგდო საჭმელად, ჩვენი სასტუმროდან ძალიან შორს და მაღლა. ჩვენ ამ ყველაფრის გადაღებაც კი მოვახერხეთ… დრონს მთელი კუნძული ჩვენთან ერთად ეძებდა. უკვე დაღამდა და 30 წუთში ჩვენი გემიც გადიოდა. თითქმის ხელი ჩავიქნიეთ და ბედს შეგუებულები ვიყავით, როდესაც ადგილობრივმა ახალგაზრდამ ძალიან მაღალ ხმაზე იკივლა, დრონი დავინახეო. ახალგაზრდა ძალიან ვიწრო ხეზე მაღლა აძვრა, ბუდეში ხელი ჩაყო და დრონი თითქმის უვნებლად ჩამოიტანა. ყველანი ძალიან ბედნიერები ვიყავით, თან ბოლო რამდენიმე დღის გადაღებულ მასალას ხომ დრონი ინახავდა”.
ვერტმფრენიდან სანაპიროების ხედებით ტკბობა
“უამრავი უკაცრიელი სანაპიროს ნახვას არ დავჯერდით და მოვინდომეთ, კიდევ უფრო დაუსახლებელი — მცირე ანდამანი და მისი გადაკარგული სანაპიროებიც მოგვენახულებინა. ამ კუნძულზე ყველაზე სწრაფად მოსახვედრი გზა სამხედრო ვერტმფრენია, რომელსაც სულ 8-9 ადგილი აქვს, პრიორიტეტი კი გადაუდებელი სამედიცინო დახმარების მსურველნი და სამთავრობო მიზნებით მიმავალი მგზავრები არიან. ტურიზმი ბოლო პრიორიტეტია, ამიტომაც ჩვენი ადგილების მოსაპოვებლად ბევრი წვალება, დიდი დრო და ბიუროკრატიის გავლა დაგვჭირდა. მაგრამ მომენტი, როდესაც დაფრენისას ვერტმფრენიდან კუნძულს დავყურებდით, ნამდვილად დაუვიწყარი იყო. ზემოდან მხოლოდ ორი პატარა დასახლება, დასაფრენი ბილიკი, გაუვალი ჯუნგლები და ტიტველი სანაპიროები ჩანდა”.
უკაცრიელი სანაპიროსთვის ჯუმბერ ლეჟავას სახელის დარქმევა
“ამ ექსპედიციის კულმინაცია ზუსტადაც მცირე ანდამანი გამოდგა. ერთ დღესაც ისეთ სანაპიროზე მოვინდომეთ გასვლა, სადაც ადგილობრივებიც კი არ დადიან. ამ კუნძულზე რამდენიმე ტომი ბინადრობს, ისინი აბორიგენები არიან და ინდოეთის სახელმწიფომდე მანდ ცხოვრობდნენ. მათთან ნებისმიერი კავშირი აკრძალულია, შეხებაზე კი — ციხეა. ადგილობრივებმა გამყოლი გამოგვიყვეს, რადგან სამხრეთის ნაპირებამდე მარტო არაფრის დიდებით არ გაგვიშვეს. გზად 20-მდე კილომეტრი უნდა გაგვევლო ჯერ ადგილობრივი წარმოების მაღალი გამავლობის მანქანით, შემდეგ კი სანაპიროზე — ფეხით. გზაში გავიგეთ, რომ ამ ღვთაებრივ სანაპიროს სახელიც კი არ ჰქონდა და არც რუკაზე რაიმე ტოპონიმით იყო აღნიშნული. მართლაც გადაკარგული ადგილი იყო, მაგრამ იმდენად ლამაზი და უნიკალური, რომ რაიმე ღირსეულ სახელს იმსახურებდა. ჩვენც არც ვაციეთ, არც ვაცხელეთ და ჩვენი კუმირის, დიდი ქართველი მოგზაურის — ბატონი ჯუმბერ ლეჟავას სახელი დავარქვით და გუგლის რუკაზეც სწორედ ასე მოვიხსენიეთ”.
აბორიგენებთან შეხვედრა
“უკანა გზაზე, ბუჩქებში, სწორედ იმ აბორიგენ ტომებს გადავეყარეთ, სახელად ნიკობარელებს. სხვა ტომებისგან განსხვავებით (მაგ: ჯარავა, ონჯი), ისინი ტიტვლები არ დადიან, მისიონერებისგან დატოვებული ჩვეულებრივი თანამედროვე ტანსაცმელი აცვიათ. ნიკობარელები ქრისტიანები არიან, მათი სოფელი კი გარე სამყაროსგან სრულიად იზოლირებულია. ჩვენი ახალგაცნობილი მეგობრები მეთევზეები აღმოჩნდნენ, უგემრიელეს ქოქოსზე დაგპატიჟეს და სოფელშიც მიგვიპატიჟეს, რაც სასტიკად აკრძალულია… ჩვენც ცნობისმოყვარეობამ გვძლია და დასახლებაში გავყევით. ნიკობარელები საოცრად მეგობრულები და ურთიერთობებს მონატრებულები გამოდგნენ: დიდიან-პატარიანად გარს გვეხვეოდნენ და ცდილობდნენ, ჩვენთან ორი სიტყვა გაეცვალათ. ისინი ბიბლიიდან ამონარიდი ლათინური ინგლისურით გვესაუბრებოდნენ, ამ მომენტში კი თავს ძალიან ბედნიერად და პრივილეგირებულად ვგრძნობდით. ჩვენთან ერთად ფოტოები გადაიღეს, კარგი მოგზაურობა გვისურვეს და გამოგვიშვეს”.
კრიშნაიდულ სალოცავში დივალის დღესასწაულის აღნიშვნა
“ინდოეთი დღესასწაულებით გამოირჩევა. თითქმის ყოველდღე ქუჩებში რაიმე ფერად სანახაობას შეესწრებით, ჩვენი იქ ყოფნის დროს კი მათი ერთი-ერთი უმნიშვნელოვანესი დღესასწაული — დივალი დაემთხვა. ინდოეთში დივალის დაახლოებით ისე აღნიშნავენ, როგორც ჩვენ ახალ წელს აღვნიშნავთ — ბევრი განათებით, დეკორაციებით, ფეიერვერკებით, უამრავი საჭმლითა და ცეკვა-თამაშით. სწორედ დივალის დილას, პალმების ტყეში სეირნობისას, უძველეს კრიშნაიდულ გადამალულ სალოცავს შევეჩეხეთ, ტროპიკულმა წვიმამ მოგვისწრო და თავი შევაფარეთ. სულ მალე გურუ და მისი სხვა თანმხლები მომლოცველები მოვიდნენ, ძალიან თბილად მოგვესალმნენ, დივალი მოგვილოცეს და გალობა დაიწყეს. გალობისას ჩვენც აგვიყოლიეს, რამდენიმე წუთში კი ყველანი ერთად “ჰარე კრიშნას” ვმღეროდით და ვცეკვავდით. ინდოეთში ჩვენი ბოლო მოგზაურობიდან ესეც ერთ-ერთი მართლაც დაუვიწყარი მოგონებაა”.
მოგზაურობის შესახებ სრული ვიდეო იხილეთ ქვემოთ: