საქართველოს ბანკი - საქართველოს ეროვნული საფეხბურთო ნაკრების მთავარი სპონსორი.
14 ივლისს დაიწყო საქართველოსთვის ისტორიული სანაკრებო ტურნირი – EURO 2024, რომელიც გერმანიაში იმართება. პირველ მატჩს ვილი სანიოლის გაწვრთნილი საქართველოს საფეხბურთო ნაკრები 18 ივნისს გერმანიის ქალაქ დორტმუნდში თურქეთის წინააღმდეგ გამართავს. შეხვედრა ჩვენი დროით 20:00 საათზე გაიმართება.
ქართველ გულშემატკივარს ფეხბურთი გამორჩეულად უყვარს და ყოველი დიდი სანაკრებო ტურნირი ჩვენთვის ყოველთვის დიდი ზეიმი იყო, თუმცა 2024 წელი ამ მხრივ განსხვავებული და გამორჩეულია – დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში პირველად ჩვენი გული სხვანაირად ფეთქავს, ჩვენი მზერა კი თავიდან ბოლომდე ჩვენს ნაკრებზეა მიმართული.
სპორტული ჟურნალისტი და სპორტული პოდკასტერი, ნია წივწივაძე სწორედ ამ უპრეცედენტო წინასამატჩო ემოციებზე, განწყობებსა და, ზოგადად, ფეხბურთის სიყვარულზე გვესაუბრება:
პირველი სიყვარული
„ჩემი თავი ფეხბურთის გარეშე არ მახსოვს, ანუ არ მახსოვს პერიოდი, როგორ ვცხოვრობდი მანამ, სანამ ფეხბურთს არ ვუყურებდი. მეხსიერებაში ის პირველი მატჩები ძალიან ბუნდოვანია. ასე მოხდა თავისთავად – ოჯახის ტრადიციისა და მათი ცხოვრების წესიდან გამომდინარე, რომ აუცილებლად უნდა გვევლო სტადიონზე და აუცილებელი იყო, რომ ეროვნული ნაკრებისთვის გვეგულშემატკივრა. ეს სიყვარული პროცესში მოვიდა, გაუაზრებლად და თითქოს ისე, რომ აუცილებლად უნდა მყვარებოდა ეს სპორტი“.
სტადიონი
„სხვა ადრენალინი და დატვირთვა აქვს სტადიონს და ფეხბურთის შეგრძნებებს. ფეხბურთამდე ჯერ სტადიონით მოვიწამლე, იქაური განწყობით, ატმოსფეროთი და დიდი სივრცით. მიუხედავად იმისა, რომ დინამო არენაზე ალბათ ვერც დავთვლი, იმდენჯერ ვარ ნამყოფი, დღემდე როცა კიბეებზე ავდივარ და იმ სივრცეს შევიგრძნობ, განსაკუთრებული შეგრძნება მეუფლება – თითქოს მანამდე არ ვყოფილვარ.
ოჯახის ტრადიციაა, რომ სტადიონისკენ ყოველთვის ფეხით წავიდეთ, მიუხედავად იმისა, რომ არც ისე ახლოს ვცხოვრობდით დინამოსთან; მერე გზადაგზა რომ ყველა უბნიდან გულშემატკივრები გიერთდებიან და ერთად მიდიხართ, ეგ დამატებითი შეგრძნებაა და სხვა დატვირთვა აქვს. გამორიცხულია ფეხბურთზე დაგვიანება, რადგან მატჩი და მატჩის დღე დილიდან იწყება, ის განწყობა და მღელვარება მხოლოდ 90 წუთი არ გრძელდება.
90 წუთით შენი პრობლემები გავიწყდება, სხვაზე არაფერზე ფიქრობ და სხვა არაფერი გახსენდება და მიგეჩქარება სტადიონზე, რომ თამაშის დაწყებამდე სხვა გულშემატკივარს შეხვდე, გაესაუბრო, შენი პროგნოზი გაუზიარო“.
ქომაგობა
„ჩემთვის ქართული სპორტის ქომაგობაა მნიშვნელოვანი – არ აქვს აზრი, იმ სპორტს ვუყურებ თუ არა, მაგრამ განსაკუთრებული შეგრძნებაა, როცა ის სპორტი გიყვარს კიდეც, სხვა ემოციებს გიტოვებს, როცა სწორედ იმ სპორტში, ამ შემთხვევაში ფეხბურთში, აღწევს შენი ნაკრები წარმატებას. ეროვნულობა და ეროვნულის აღქმა მაშინ მოვიდა ჩემში, როდესაც პირველად ჰიმნზე ცრემლები წამომივიდა; ეს ცრემლები ბოლო ფინალზეც მახსოვს – ჯერ არა სიხარულის, ჯერ პენალტების სერიის დაწყებისას და იმ შიშის შეგრძნებისას, როცა ხვდები, რომ ოცნებასთან თან ძალიან ახლოს ხარ, თან – ძალიან შორს, და იცი, რომ მხოლოდ საფეხბურთო ლატარია გაშორებს და იცი, რომ რაღაც მომენტში იღბალზე ხარ დამოკიდებული. მერე კი იყო სიხარულის და დაუჯერებლობის ცრემლები“.
ახლის დასაწყისი
აიღე საგულშემატკივრო ბარათი

„მოლოდინი, როგორც გულშემატკივარს, ყოველთვის გვქონდა – წელს კიდევ განსაკუთრებული მოლოდინი მაქვს და ვიცი, რომ ფავორიტად არავინ გვთვლის, რაც ლოგიკურია, დებიუტანტები ვართ, წნეხიც უფრო ნაკლებია და ის ნაკრები მინდა ვიყო, რომ თქვან ევროპაში, ყველგან წლების შემდეგ – ‘ის ნაკრები გახსოვთ?’ დებიუტანტი!’
ქართული სპორტისთვის ეს უნდა იყოს რაღაც ახლის დასაწყისი. 1981 წლის შემდეგ რამხელა ჩავარდნაც იყო, კიდევ ამდენი ლოდინი რომ არ მოგვიწიოს და არ მოგვიწევს კიდევაც, არა მარტო ნაკრებისთვის უნდა იყოს ეს, არამედ, ზოგადად, ქართული ფეხბურთისთვის.”
ყველაფერი შესაძლებელია და საფეხბურთო გარემოებები არა მხოლოდ სუბიექტური, ობიექტური იმედის ქონის საშუალებასაც იძლევა. საუკეთესო წინ არის! როგორც ნიამ გვითხრა, გვჯერა იმის, რომ მომავალ წლებში ასე გაგვიხსენებენ:
„ის ნაკრები გახსოვთ? დებიუტანტი!”