ანანო ფილფანი: მახსოვს, ჩემი პირველი ფრენის დროს, როცა უკვე ვეშვებოდი, ერთი პატარა გოგო კლასელების ჯგუფს გამოეყო ხელის დასაქნევად. მეც იგივე ჟესტით ვუპასუხე. ეს მომენტი ძალიან ჩამრჩა გონებაში. ალბათ, იმიტომ, რომ პატარაობაში როცა ცაში გამოკიდებულ ადამიანებს ვუყურებდი, მეც ვფიქრობდი, როდის შევძლებდი იმავეს გამეორებას.
ზემო სვანეთის ადგილობრივი განვითარების ჯგუფის (LAG პროექტის ფარგლებში მსურველებს პარაპლანით ფრენას ასწავლიდნენ. რა თქმა უნდა, მათ რიგებში დაუფიქრებლად ჩავეწერე. შარშან 8 ივნისს ქორულდის ტბისკენ წავედით, ჯვარზე და პირველი ფრენაც მაშინ მქონდა პროფესიონალ მფრინავთან ერთად. იმ დროს, როცა საფრენად სხვასთან ერთად მივდიოდი, უკვე ზუსტად ვიცოდი, რომ ამას აუცილებლად მარტოც გავაკეთებდი. ფრენის შემდეგ კი, უბრალოდ, კიდევ უფრო დავრწმუნდი, რომ ასეც იყო. ჩემი მისწრაფება ფრენისკენ, ალბათ, სიმაღლის სიყვარულმაც გამოიწვია. რაც უფრო დიდი სიმაღლიდან ვიხედები, მით უფრო სასიამოვნოა შეგრძნება. პირველი დამოუკიდებელი ფრენისთვის მზადება Xcaucasus-ში დავიწყე და შემდეგ, საქართველოს პარაგლაიდინგის ფედერაციაში გავაგრძელე. დღემდე აქ ვსწავლობ ფრენას. პირველ სოლო ფრენამდე მიწაზე ფრთის წამოწევას ვსწავლობდი. არც თუ ისე მარტივი პროცესია ფრთის კონტროლი.
არის რაღაც ნიუანსები, რაც სულ უნდა გაითვალისწინო, მათ შორისაა _ ქარის მიმართულება, ფრთის მდგომარეობა. ძლიერი ქარის დროს ბევრი სირბილი არ გჭირდება, რომ ფრთა გაიბეროს და ჰაერში აღმოჩნდე. მაგრამ ხშირად არის შემთხვევები, როცა სუსტი ქარის გამო დიდი სიჩქარით სირბილი გჭირდება ფრთის წამოსაწევად. ცაში ასვლამდე მთავარი პირველი სამი ნაბიჯის გადადგმაა. ძალიან შემზარავია და გგონია, რომ შეიძლება რაღაც დაგემართოს. მაგრამ აფრენის შემდეგ გრძნობ, რომ კიდევ გინდა ეს მომენტი განმეორდეს. ხშირად მეკითხებიან ტექნიკურად რთულია თუ არა პარაპლანის მართვა, მაგრამ რეალურად ყველაზე რთული საკუთარსა და სხვის სიცოცხლეზე პასუხისმგებლობის აღებაა.
ყოფილა შემთხვევა, რომ უამინდობის გამო ფრენაზე უარის თქმა გიწევს. საკუთარი თავისთვის უარის თქმა კი საკმაოდ რთულია. მაგრამ ეს ის სპორტია, სადაც შეცდომები არ გეპატიება. შესაბამისად, მნიშვნელოვანია, რისკების გათვლა იცოდე _ როდის უნდა გარისკო, როდის უნდა გაჩერდე და დაელოდო მომენტს. ნდობა უნდა მოიპოვო იმ ადამიანებისგან, რომლებსაც ჯერ არ უფრენიათ. არ არის მარტივი ენდო მას, ვინც შენ სიცოცხლეს ძაფებით მართავს. რა თქმა უნდა, პარაპლანის მართვაც მოითხოვს გარკვეულ უნარებს, მაგრამ თუ გაქვს სურვილი და საკმარისი მოტივაცია, ჩემი აზრით, ყველას შეუძლია იფრინოს პირველი დამოუკიდებელი ფრენა 2021 წლის 1 ივლისს გონიოში მქონდა. ამ დროს ფრთა პირველად დავიმორჩილე და რისი გაკეთებაც მინდოდა, ზუსტად იმას აკეთებდა. თან ერთი უცნაურობა მჭირს. როცა, რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება ჩემს ცხოვრებაში, ყოველთვის იმაზე ვნერვიულობ, რომ არ ვნერვიულობ. ასე იყო პირველი ფრენის დროსაც. ძალიან მამშვიდებს ჰაერში ყოფნა. ჩემთვის ეს ემოცია იმდენად დიდია, რომ ვერც კი გამოვხატავ, ამიტომ სახეზე რეაქცია თითქმის არ მაქვს ხოლმე, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ეს ძალიან მაბედნიერებს.
ახლა ჯერ კიდევ სწავლების პროცესში ვარ და ამ დრომდე 40-ჯერ მაინც დამოუკიდებლად ვიფრინე. წინასწარ ვერასდროს იტყვი, სწავლას როდის მორჩები. უბრალოდ, არის რაღაც კრიტერიუმები, რაც უნდა დააკმაყოფილო და ამის შემდეგ შეგიძლია შენს თავს მფრინავი უწოდო. ვფიქრობ, გამიმართლა, სვანეთში რომ ვცხოვრობ. ძალიან ბევრ შესაძლებლობას მაძლევს აქაურობა და გამონაკლისი არც ფრენა ყოფილა. თხილამურებზე სრიალი და ფრენა ერთად ჩემი დიდი ოცნება იყო და მიხარია, რომ წელს ეს სურვილიც ავისრულე. საოცარი შეგრძნებაა, როცა შეგიძლია მთელი დღის განმავლობაში ჯერ ისრიალო და შემდეგ სახლში ჩაფრინდე. ახლა ერთ-ერთი მთავარი მიზანი პარაპლანით უშბასთან ახლოს მისვლაა. ისედაც, ამ მთას გარშემო ფეხით სულ ვუვლი და ახლა მინდა, რომ ფრთით მივუახლოვდე.
ნელ-ნელა თვალიც ეჩვევა პარაპლანის ცაში ყოფნას. ადრე თუ ძალიან ყურადღებამისაქცევი იყო, ახლა თითქოს აღარ არის ასე, მითუმეტეს, რომ გარემოც გიწყობს ხელს. ძალიან გვინდა, რომ პარაგლაიდინგის ფედერაციასთან ერთად ამას მუდმივი სახე მიეცეს. რაც შეიძლება მეტი პროფესიონალი მფრინავი გვყავდეს, რომლებიც სტუმრებს სურვილების ახდენაში დაეხმარებიან. მაგალითად, როგორც ბაკურიანში ჩახვალ და იცი, რომ იქ შეგიძლია ისრიალო, ასევე გვინდა ხალხმა იცოდეს, რომ სვანეთში თუ ჩამოვლენ, აქ აუცილებლად იფრენენ. ყველაზე სტაბილური სეზონი ფრენისთვის ზამთარია.
გაზაფხულზე განსაკუთრებულად აგრესიულია ჰაერის ნაკადები და შესაბამისად, ნაკლებად უსაფრთხოა. ზაფხულიც სტაბილურია, მაგრამ იდეალური დრო შემოდგომაა, როცა ჰაერის რბილი ნაკადებია და ისედაც მგონია, რომ ყველაზე ლამაზი ფრენა სვანეთში წელიწადის ამ დროსაა.
ავტორი: გვანცა ნადიბაიძე